இயல்பான பேச்சும் எழுத்தும் இயற்றமிழ் எனப்பட்டன. உலகப் பொருள்களின் இயல்பினை உள்ளவாறு விளக்குவதற்குரிய சொல்லமைப்பினை உடையது இயற்றமிழ் எனப்படும். மக்கள் உள்ளத்தில் தோன்றும் பல்வேறு எண்ணங்களைச் செயற்படுத்துவதற்குரிய இயல்பினை ஏற்படுத்தித்தரும் ஆற்றல் இயற்றமிழுக்குண்டு. தாம் சொல்லக் கருதியதைக் கேட்போர் உள்ளம் மகிழ இனிய ஓசையுடன்கூடிய இசையோடு புலப்படுத்தும் மொழிநடைக்கு இசைத்தமிழ் என்று பெயர். எண்ணங்களுக்கு இசைத்தமிழ் மூலம் உயிர்கொடுத்து அங்க அசைவுகளையும் முக பாவனைகளையும் குரலில் ஏற்ற இறக்கத்தையும் கொண்டு அனைவரையும் கவரும் வண்ணம் மேடையில் நாடகமாக நடிப்பதே நாடகத்தமிழ். இதனால் இயல், இசை, நாடகம் என்னும் பாகுபாடு தமிழுக்கு இருந்தாலும், அவை ஒன்றோடு ஒன்று பின்னிப்பிணைந்துள்ள காரணத்தால் தமிழை முத்தமிழ் என்கிறோம்.

​

சங்ககாலப் பாடல்கள் நகை, அழுகை, இளிவரல், மருட்கை, அச்சம், பெருமிதம், வெகுளி, உவகை ஆகிய மெய்ப்பாடுகளை (உடலால் வெளிப்படுத்தப்படும் உணர்வுகளை) கொண்டு அமைந்துள்ளன.

​

இயற்றமிழ்

​

இயற்றமிழ் எழுத்து, சொல், பொருள், யாப்பு, அணி ஆகிய ஐவகை இலக்கணங்களைக் கொண்டமைந்தது. இயற்றமிழில் இலக்கணம், இலக்கியம், செய்யுள், உரை, உரைநடை, புராணம் ஆகிய அனைத்தும் அடங்கும்.[1]

இயற்றமிழ்சார் இலக்கியம் இருவகைப்படும். அவை அகமும் புறமும் ஆகும். அகம் என்பது இன்பப் பொருள் இலக்கியம். இதைக் காதல் இலக்கியம் எனவும் கூறலாம். ஒருவனும் ஒருத்தியும் கண்டு விழைந்துகூடி இல்வாழ்க்கை ஏற்று வாழ்வது அகப்பொருளாகக் கருதப்படுகிறது. மக்கட்செல்வம், விருந்தோம்பல், மக்களைப் பேணி வளர்த்தல் போன்ற கூறுகள் அகப்பொருள் இலக்கியத்தில் காணப்படுகின்றன. இத்தகைய கூறுகள் அகப்பொருள்சார் பாடல்களில் அதிகம் இடம்பெற்றுள்ளன.

புறப்பாடல்கள் போர், வீரம், கொடை, சமுதாய நெறி, பக்திசார் பாடல்கள், சான்றோர்களின் அறிவுரை போன்ற கூறுகளைக் கொண்டிருக்கும். தொல்காப்பியம் தமிழில் கிடைத்த முதல் இலக்கண நூலாகும். இது இயற்றமிழில் எழுத்து, சொல், பொருள் ஆகிய இலக்கண மரபுகளை எப்படிக் கையாள்வது என்பதைப்பற்றிக் கூறும் மூலநூலாகும். இது தமிழுக்குக் கிடைத்த அரும்பெரும் பெட்டகம். அடுத்து, அறம், பொருள், இன்பம் ஆகியவற்றை உள்ளடக்கிய திருக்குறளைக் குறிப்பிடலாம்.

சான்றோர்களின் அறிவுரைசார் பாடல்களைக் குறிக்கும்போது ஒளவையாரின் ஆத்திசூடி, கொன்றைவேந்தன், மூதுரை(வாக்குண்டாம்), நல்வழி ஆகியவற்றைக் கூறலாம். போர், வீரம், கொடை, சமுதாய நெறி, பக்தி போன்றவற்றைப் பெருங்காப்பியங்களான சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலை, சீவகசிந்தாமணியில் காணலாம்.

​

பக்தி இலக்கியம் என்பதும் இயற்றமிழின் ஒரு கூறாகும். சங்ககாலத்தில்  தெய்வங்களை வழிபடுவதற்குச் சில பாடல்களைத் தமிழ் அருளாளர்கள் பாடினர். பின்னர் நாயன்மார்களும் ஆழ்வார்களும் இசையோடு பண்ணமைத்து இறைவனுக்காகத் தோத்திரப் பாடல்களைப் பாடி மக்களிடையே பக்திநெறியைப் பரப்பினர். சைவம் வளர்த்த நாயன்மார்களுள் திருஞானசம்பந்தர், திருநாவுக்கரசர், சுந்தரமூர்த்தி ஆகியோர் பாடிய பாடல்கள் மூவர் தேவாரம் எனப்படும். மாணிக்கவாசகர் பாடியது திருவாசகம் எனப்படும். ஆழ்வார்கள் பாடியவை திவ்விய பிரபந்தம் எனப்படும். சுருங்கக்கூறின், இயற்றமிழே இசைத்தமிழுக்கும் நாடகத்தமிழுக்கும் முன்னோடியாக அமைந்தது.

​

இசைத்தமிழ்

​

வாய்ப்பாட்டு, கருவியிசை முதலியவற்றைக் கொண்டது இசை என்பதாகும். தொல்காப்பியக் காலம்முதல் பொ.ஆ. (பொது ஆண்டு) 6ஆம் நூற்றாண்டுவரையிலான காலக்கட்டத்தில் நிகழ்ந்த இசைத்தமிழ் வரலாற்றினைப் பல நூல்கள் விவரித்துக் கூறுகின்றன.[2]

​

இசைத்தமிழ், தொல்காப்பியர் காலத்திற்கு முன்பே வளர்ச்சியடைந்த நுட்பமான கலையாக விளங்கியது. பழந்தமிழ் மக்கள் தங்கள் வாழ்க்கையோடு இசையையும் தாளத்தையும் கருப்பொருளாக அமைத்துக்கொண்டிருந்தனர். சிலப்பதிகாரம் இசை இலக்கணம்பற்றிப் பல அரிய செய்திகளையும் பழங்கால இசைக்கருவிகள்பற்றியும் பண்கள், வரிப்பாடல்கள், குரவைக் கூத்துப் பாடல்கள் பற்றியும் தன்னகத்தே கொண்டு விளங்குவதால் இக்காப்பியம் ஓர் இசைத்தமிழ்க் களஞ்சியமாகக் கருதப்படுகிறது. சங்ககாலத்தில் கூத்துக் கலையுடன் இசையும் பின்னிப்பிணைந்துள்ளது. இசை இல்லாமல் கூத்து இல்லை. அன்றைய தமிழகத்தில் வாழ்ந்த மக்கள் பாடி இன்புற்ற இசைப்பாடல்களுள் சிலவற்றைப் பரிபாடல்களிலும் சிலப்பதிகாரத்திலும் காணலாம். உள்ளத்தை ஈர்க்கும் பல பண்கள் சங்ககாலத்திற்கு முன்பே மக்கள் வழக்கில் இருந்தன.

​

பொ.ஆ. 3ஆம் நூற்றாண்டுமுதல் பொ.ஆ. 6ஆம் நூற்றாண்டுவரையில் தமிழகத்தில் களப்பிரரின் ஆட்சி நடைபெற்றது. களப்பிரர் சமண சமயத்தை ஆதரித்தனர். சமண சமயத் துறவிகள் இசையும் கூத்தும் காம உணர்வை விளைவிக்கின்றன என நம்பி அவற்றை வெறுத்தனர். அதனால், இசைத்தமிழ் ஆக்கமிழந்து நலிவுற்றது. எனினும், பொ.ஆ. 3ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் புனிதவதியார் என்னும் காரைக்கால் அம்மையார் தோன்றித் தமிழிசைக்குப் புத்துயிர் ஊட்டியுள்ளார்.

​

திருமூலர் வாழ்ந்த காலத்தில் (பொ.ஆ. 5ஆம் நூற்றாண்டு) இசைக்கலை ஒரு தெய்வீகக் கலையாகப் போற்றப்பட்டது. இசை அறிந்தால் இறைவனை அறியலாம் என்பது ஆன்றோர் வாக்கு. இறைவனின் அடியார்கள் உள்ளமுருகிக் கண்ணீர் மல்கிப் பாடும் இசைப்பாடல்கள் இறைவனின் உள்ளத்தைத் தொடும் என்றும் இறைவன் அருள்புரிவான் என்றும் நம்பினர்.

​

இயற்கை தரும் இன்னொலிகளைக் கேட்டு மனிதன் சிந்திக்கிறான். இது போன்ற இன்னொலிகளைக் கருவிகளில் இசைப்பதற்கு அவன் முயன்றான் என்று எண்ணுவதற்குப் பழங்காலத்தைச் சேர்ந்த சங்கப் பாடல்கள் ஆதாரங்களாக விளங்குகின்றன. ஆதியிலே மனிதன் தன் உள்ளத்தில் எழுந்த உணர்ச்சிகளை வெளிப்படுத்தப் பல்வேறு ஒலிகளைப் பிறப்பித்தான். இவ்வொலிகளை முறைப்படுத்தியபோது, இன்னொலி என்னும் இசை பிறந்ததைக் கண்டான். இதைத்தான் சாத்தனார் "ஓசையில் பிறந்தது இசையின் உயிர்ப்பே" என்று குறிப்பிட்டார். முதலில், ஓரிரு சுரங்களில் பிறந்த இசை, நாளடைவில் வேறு சுரங்களில் பயன்படுத்தப்பட்டு ஏழு சுரங்கள் ஆனது.