பூவுலக வாழ்வில் பூக்கள் இயற்கை வழங்கிய ஓர் அருட்கொடையாக அமைகின்றன. பண்டைக்காலந்தொட்டுப் பூக்கள் தமிழர்களை ஈர்த்துள்ளமையால் அவர்கள் வாழ்வில் அவற்றுக்குச் சிறப்பிடம் அளிக்கப்பட்டிருந்தது. தமிழர்கள் மல்லிகை, கோழிக்கொண்டை, சம்பங்கி, மனோரஞ்சிதம், செண்டு செவ்வந்தி போன்ற பெயர்களைப் பூக்களுக்குச் சூட்டினர். மூவேந்தர்களுக்கும் அடையாளமாகப் பூக்கள் விளங்கியுள்ளன. அவை பனம்பூ (சேரர்), ஆத்திப்பூ (சோழர்), வேப்பம்பூ (பாண்டியர்) ஆகியன. இனி, பழந்தமிழர்களின் வாழ்வில் பூக்கள்பெறும் இடத்தைப் பார்ப்போம்.

 

பண்டை இலக்கியங்களில் பூக்கள் பெற்ற முக்கியத்துவம்

​

தமிழர்கள், தாங்கள் வாழ்ந்த நிலப்பகுதியைக் குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல், பாலை எனப் பூக்களின் பெயரிட்டு அடையாளப்படுத்தினர். அவர்கள் வாழ்ந்த நிலங்கள் செடியும் கொடியும் இலையும் தழையும் பூவும் கனியும் நிறைந்த சோலையாக விளங்கிற்று. குறிஞ்சி நிலத்திற்குரிய மலர், காந்தள், குறிஞ்சி, வேங்கை ஆகியன. முல்லைக்குரிய மலர், குல்லை, முல்லை, பிடவம், தோன்றி ஆகியன. மருதத்திற்குரிய மலர், தாமரை, குவளை, கழுநீர் ஆகியன. நெய்தலுக்குரிய மலர், தாழை, புன்னை, ஞாழல் ஆகியன. இதிலிருந்து இயற்கை வழங்கிய பூக்கள், எந்த அளவிற்குத் தமிழர்களின்  ஆழ்மனத்தில் தொன்மங்களாக உறைந்திருந்தன என்பதை அறிய முடிகிறது.

 

கடந்த நூற்றாண்டின் முற்பகுதிவரை தமிழகத்தில் ஆண்கள் நீளமான கூந்தலை வளர்த்து அள்ளிக் கொண்டையாகச் செருகியிருந்தனர். அக்கொண்டையில் ஆண்கள் பூக்களைச் சூடிக்கொண்டனர். போர்க்குக் கிளம்பிய வீரர்கள், தலையில் மலர்களைச் சூடியிருந்தனர் என்பது பண்டை இலக்கியங்கள் தரும் தகவலாகும்.  கபிலர் இயற்றிய குறிஞ்சிப் பாட்டில் ஏறத்தாழ 35 அடிகளில் 99 மலர்களின் பெயர்கள் இடம்பெற்றுள்ளன (பின்னிணைப்பு)[1].

 

புனல்(நீர்) விளையாட்டில் ஈடுபட்ட ஆடவரும் பெண்டிரும் ஆம்பல் பூவின் தண்டினை வளையலாக அணிந்துள்ளனர் (புறம், 63). பெண்கள் ஆற்றில் உள்ள வண்டிமண் எடுத்துப் பாவைசெய்து விளையாடியதோடு அம்மணற்பாவைக்கு மலர்மாலை சூட்டியுள்ளனர் என்று புறநானூறு (243) விளக்குகிறது[2]. 

 

       செய்வுறு பாவைக்குக் கொய்பூத் தைஇ

       தண்கயம் ஆடும் மகளிரொடு கை பிணைந்து

 

இரும்பை மரத்தில் பூக்கும் வெண்ணிறப் பூக்கள் இன்சுவை மிக்கவை. அவற்றை உணவில் சேர்த்து உண்ணும்நிலை அன்று இருந்துள்ளது. கள் அருந்தும் பழக்கமுடையவர்கள் அதில் தும்பை மலரை இட்டுச் சுவைத்துள்ளனர் என்று புறநானூறு (347) குறிப்பிடுகிறது. மேலும், இடையர்கள், தாங்கள் உண்ட புளித்த கூழில், புளிப்புச் சுவைமிக்க வேளைப்பூவைச் சேர்த்து உண்டனர் என்றும் அறியலாம்[2].

 

தமிழ்ப் பெண்கள் தலைவாரிப் பூச்சூட்டிக்கொள்ள விரும்புவது இயல்பு. அவர்கள் அழகும் மணமும்கொண்ட பூக்களைக்கொண்டு தங்களை அலங்கரித்துக்கொண்டார்கள். அன்றைய இளம் பெண்கள், வேங்கை மரத்திடம் சென்று “புலி, புலி” என்று குரல் எழுப்பியதாகவும் அம்மரம் அதன் கிளைகளைத் தாழ்த்திப் பூக்களைக் கொடுக்கும் என அவர்கள் நம்பியதாகவும் குறிப்புகள் உள்ளன. அதோடு, வேங்கை மலரும் காலம், திருமணத்திற்குரிய காலம் என்றும் அம்மலர்கள் விழுந்து கிடக்கும் முன்றிலே திருமணத்திற்குரிய நிகழிடம் என்றும் கருதினர் என்கிறது கலித்தொகைப் பாடல் ஒன்று[3].

​

       வருமே தோழி நன்மலை நாடன்

       வேங்கை விரிவிட நோக்கி

       வீங்கிறைப் பணைத்தோள் வரைந்தனன் கொளற்கே

       (கலித்தொகை – குறிஞ்சி 2)

​

       புனவேங்கைத் தாதுறைக்கும் பொன்னறை முன்றில்

       நனவிற் புணர்ச்சி நடக்குமா மன்றே

       (கலித்தொகை – குறிஞ்சி 13)

 

மணமக்களை வாழ்த்தும் பெரியோர் மலர்தூவி வாழ்த்தும் வழக்கு இருந்தது. அதற்குச் சான்று,

 

       நீரொடு சொரிந்த ஈரிதழ் அலரி

       பல்லிருங் கதுப்பின் நெல்லொடு தயங்க

       (அகநானூறு – 86)

​

சிலப்பதிகாரத்தில் இளங்கோவடிகள், கோவலன், கண்ணகி திருமணத்தின்போது மணமக்களுக்கு மலர்தூவி வாழ்த்தியதை குறிப்பிடுகிறார்.

​

       காதலற் பிரியாமல் கவவுக்கை ஞெகிழாமல்

       தீதறுகென வேத்திச் சின் மலர் கொடு தூவி

       (சிலப்பதிகாரம் 1)

 

சங்ககாலப் புறவாழ்க்கையில், குறிப்பாகப் போர்களில், பூக்கள் ஓர் இன்றியமையாத முக்கியத்துவத்தைப் பெற்றிருந்தன. பண்டைய காலத்தில் போர்புரிவது ஒரு நெறியாகக் கருதப்பட்டது. போரின் ஒவ்வொரு நிலையையும் வெளிப்படுத்தப் போர்வீரர்கள் ஒவ்வொரு வகையான மலர்களை அணிந்து சென்றனர். புறத்திணைக்குரிய பொருண்மையாகப் பின்வருவன அமைகின்றன[4].