தமிழ்மொழி வளர்ச்சிக்குப் பங்காற்றியவர்கள் தமிழினத்தவர்கள் மட்டுமே என்று கருதிவிட முடியாது. தமிழ்மொழியின்பால் ஈர்க்கப்பட்டு, அம்மொழியைக் குற்றமறக் கற்றுத்தேர்ந்து மொழிப் பணியாற்றிய மேனாட்டு அறிஞர்கள் பலருண்டு. கடந்த 17, 18ஆம் நூற்றாண்டுகளில், தமிழ்நாட்டுக்குக் கிறிஸ்துவ சமயத்தைப் பரப்பவந்த மேற்கத்திய அறிஞர்களுள் தமிழ்மொழிக்கு மிகச் சிறந்த முறையில் தொண்டாற்றியவர், வீரமாமுனிவர். இவரின் இயற்பெயர் கான்ஸ்டண்டைன் ஜோசப் பெஸ்கி (Constantine Joseph Beschi) என்பதாகும். இவர் 1680இல் இத்தாலி நாட்டில் பிறந்தார். இவர் தம் 30ஆம் வயதில் தமிழ்நாடு வந்து, ஏறக்குறைய 37 ஆண்டுகளாக அங்கேயே தங்கிச் சமயப்பணிபுரிந்த இயேசு சபைக் குருவாவார். இத்தாலி, கிரேக்கம், இலத்தீன், எபிரேயம் (Hebrew) ஆகிய மொழிகளில் சிறந்த தேர்ச்சியுடையவர். தமிழகம் வந்தபின்னரே தமிழ் பயின்ற இவர், தமிழ்மொழியிலும் ஆழ்ந்த புலமையை வளர்த்துக்கொண்டார். இவர் தைரியநாதர், வீர ஆரியன், செந்தமிழ்த் தேசிகர், தத்துவ போதகர், இஸ்மாத்திய சந்நியாசி எனப் பல பெயர்களில் அழைக்கப்பட்டார். ஆனால், வீரமாமுனிவர் என்னும் பெயரே இவர்க்கு நிலைத்துவிட்டது[1].

எழுத்துச் சீர்திருத்தம்

​

வீரமாமுனிவர் சமயம் பரப்புவதில் மட்டும் கவனம்செலுத்தாமல், பல்வேறு மொழி, சமுதாயப் பணிகளையும் செய்தார். இவர் தமிழ்மொழிக்கு ஆற்றிய தொண்டுகள் பலதரப்பட்டவையாகும். முற்காலத்தில், ஆகாரத்தை எழுதும்போது அகரத்தின் மேல் புள்ளியிட்டு எழுதுவது வழக்கம். அதனைவிடுத்து அகரத்திற்குச் சுழியிட்டு ஆகாரத்தை எழுதினார். `கெ’ `கொ’ என்னும் குற்றெழுத்துக் கொம்புகளை மேற்சுழித்துக் `கே’ `கோ’ என்று நெடிலாக மாற்றியமைத்தவரும் வீரமாமுனிவரே[2].

படைத்த நூல்கள்

​

வீரமாமுனிவர், கிறிஸ்துவ சமயக் கொள்கைகளை விளக்கும் வேதவிளக்கம், திருச்சபை பேதகம் போன்ற நூல்களை இயற்றியுள்ளார். இவர் இயற்றிய உரைநடை நூல்களுள் மிகவும் சிறப்பு வாய்ந்தது பரமார்த்த குரு கதையாகும். அந்நூலைப் பிறகு இலத்தீன் மொழிக்கு மொழிபெயர்த்தார். பொதுவாக, மேற்கத்தியர்களைப் பின்பற்றித்தான் தமிழில் சிறுகதை வடிவம் அறிமுகம் கண்டது என்று கொள்ளப்படுகிறது. வீரமாமுனிவர் படைத்த பரமார்த்த குரு கதை, தமிழில் வந்த சிறுகதைத் தோற்றத்திற்கு முதல் வித்தாக அமைந்தது என்று கருதுவோரும் உள்ளனர். நகைச்சுவை ததும்ப எழுதப்பட்ட இந்நூல் பிரெஞ்சு, ஜெர்மன், தெலுங்கு, கன்னடம், ஆங்கிலம்[3] முதலிய மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது. தமிழில் வந்த வரலாற்று நூல்களுக்குத் தோற்றுவாயாக இவர் படைத்த வாமன் சரித்திரம் என்னும் நூலைக்கொள்ளலாம். 

திருக்குறளின் தெள்ளிய நயமும் சிந்தாமணியின் செழுஞ்சுவையும் கம்பராமாயணத்தின் கவியின்பமும் இவர் மனத்தைக் கவர்ந்தன. சிந்தாமணியைப்போல் கிறிஸ்துவ சமயசார்புடைய ஒரு பெருங்காவியத்தை வடிக்க விரும்பினார். அதன் காரணமாகத் தேம்பாவணி என்னும் அருங்காப்பியத்தை இயற்றினார். இக்காவியம் ஏசுபிரானின் வாழ்க்கை வரலாற்றைப் பற்றியதாகும். இது 3 காண்டங்களையும் 3615 விருத்தப் பாக்களையும் 36 படலங்களையும் கொண்டமைந்ததாகும். இக்காவியத்தைப் படிப்போர், கம்பரின் கவிநயத்தையும் திருக்குறளின் மணத்தையும் நுகர்வார்கள். அதோடு, இக்காவியத்தில் நாட்டுப்புற இலக்கியத்தின் கூறுகளும் படிந்திருப்பதைக் காணமுடிகிறது. அடுத்து, இவர் திருக்காவலூர் தேவமாதாவின்மீது சந்த இன்பம் நிறைந்த 101 பாக்களைக் கொண்ட திருக்காவலூர்க் கலம்பகத்தை இயற்றியுள்ளார். போர்த்துகீசிய நாட்டு வேதசாட்சியான கித்தேரி அம்மாள் மீது பாமரரும் படித்து இன்புறத்தக்க கித்தேரி அம்மானை என்னும் இனிய எளிய நூலை இயற்றியுள்ளார். இவர் இயற்றிய பிற நூல்கள் அடைக்கல நாயகி வெண்கலிப்பா, கருணாகரப் பதிகம் போன்றவையாகும். மேலும், இவர் தமிழில் உள்ள நீதி நூல்களைத் தமிழ்ச் செய்யுள் தொகை எனத்  தொகுத்துள்ளார்.

திருக்குறளை ஐரோப்பிய மொழி ஒன்றில் முதன்முதலில் மொழிபெயர்த்தவர் வீரமாமுனிவர். திருக்குறளின் அறத்துப்பாலையும் பொருட்பாலையும் 1760ஆம் ஆண்டில் இலத்தீன் மொழியில் மொழிபெயர்த்துள்ளார். இவரது அரிய பணியால், ஐரோப்பிய நாட்டவர் திருக்குறளின் பெருமையையும் பிற தமிழ் இலக்கியங்களின் சிறப்புகளையும்பற்றித் தெரிந்துகொண்டனர். தமிழகத்தில் திருக்குறளைப் பரப்பவேண்டி, 200 குறட்பாக்களைத் தேர்ந்தெடுத்து அவற்றுக்குப் பேச்சுமொழியில் உரை எழுதினார்[4].

வீரமாமுனிவர் குட்டித் தொல்காப்பியம் எனப்படும் தொன்னூல் விளக்கம் என்னும் நூலை இயற்றியுள்ளார். அந்நூலுக்குத் தாமே உரையும் எழுதியுள்ளார்.  பிறநாட்டு அறிஞர்கள் பலர் தமிழ் இலக்கண நூல்கள் எழுதியிருந்தாலும் விரிந்த அளவில் இலக்கணம் எழுதிய பெருமை வீரமாமுனிவரையே சாரும். உலக வழக்கில் காணப்படும் தமிழ்மொழியைச் ‘செந்தமிழ்’ `கொடுந்தமிழ்’ என இருவகைப்படுத்தி இலத்தீன் மொழியில் இலக்கணம் எழுதியுள்ளார். வீரமாமுனிவர் தம் இலக்கண நூல்களில் எடுத்தாண்ட சான்றுகளைக் கண்ணுறும்போது, இவர்தம் ஒப்பிலக்கணப் பார்வை வெளிப்படுகிறது. முனிவரின் ஆராய்ச்சித் திறத்தைப் ஜி யு போப் (George Uglow Pope),  ராபர்ட் கால்டுவெல் (Robert Caldwell) போன்றோர் பெரிதும் பாராட்டினர். அவர்கள் தமிழில் எழுதிய நூல்களுக்கும் இந்நூல் பெரிதும் துணைபுரிந்தது.