மனித வாழ்வில் அறம் ஓர் இன்றியமையாத பங்கை வகிக்கிறது. மாட்டு வண்டிக்கு அச்சாணி எவ்வளவு முக்கியமோ, அதேபோல அறம் ஒவ்வொரு மனிதனின் அன்றாட வாழ்வுக்கு அச்சாணியாக விளங்குகிறது. இதனைக் குழந்தைகளுக்கும் உணர்த்தும் பொருட்டு ஔவையும் தாம் இயற்றிய ஆத்திசூடி நூலில் அறம்செய விரும்பு என்று அறத்தை வலியுறுத்தியுள்ளார்.  

 

சான்றோர் மொழிந்த வார்த்தையான ஒழுக்கம் என்பது ஒரு தனிமனிதனின் நடத்தையால் மட்டும் வெளிப்படுவதில்லை. அனைத்துச் சமூகத்தினராலும் ஏகமனத்தோடு ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகின்ற நற்பண்புகளின் தொகுப்பே ஒழுக்கமாகும்[5].

 

மனிதன் ஐம்புலன்களையும் கட்டுப்பாட்டில் வைத்துக்கொள்ள ஒழுக்கம் பெருந்துணையாக இருக்கிறது. ஒழுக்கமில்லாத விஷயங்களைக் கேட்டல், பார்த்தல், பேசுதல், உணர்தல் ஆகியவற்றை மனிதர்களுக்கிடையே தடுக்க, ஒழுக்கம் என்பது தடுப்பூசியாகத் திகழ்கிறது. அறம் தீமையை அறுக்கும் என்பதில் அசையா நம்பிக்கை கொண்டனர் பண்டைத் தமிழர்கள். வாழ்க்கையில் நல்லனவற்றை உயிர்களுக்குச் செய்வதன்மூலம் ஒருவர்தம் ஊழ்வினையின் தாக்கத்தை அறுக்கவும் வலுவிழக்கவும் செய்ய முடியும் என்பது தமிழர் கண்ட முடிபு. எனவே, அறம் என்பது தனித்தொரு செயலன்று; அதுவே வாழ்வாகும். பின்வரும் தன்மைகள் அறமொழிகளுக்கு உண்டு[6]:

 

• மனவெழுச்சி தரும் மொழிகளாக அமைதல்

• கட்டளை மொழிகளாக அமைதல்

• விரித்துரைக்கும் மொழிகளாக அமைதல்

 

அறத்தை அடிப்படையில் இல்லறம், துறவறம் என்று பகுப்பார்கள்.

 

இல்லறம்

​

அறம் என்பதன் ஒரு பகுதி இல்லறம்.

 

இயல்பினான் இல்வாழ்க்கை வாழ்பவன் என்பான்

முயல்வாருள் எல்லாம் தலை (குறள் 47)

​

அறத்தின் இயல்போடு இல்வாழ்க்கை வாழ்கின்றவன், வாழ முயல்கின்றவன் பல திறத்தாரிலும் மேம்பட்டு விளங்குகிறவன் என்பது இக்குறளின் பொருள். சங்ககாலத்துத் தமிழர்கள் மனிதன் ஒழுக்கநெறிகளுடன் வாழவேண்டும் என்பதில் ஆழ்ந்த நம்பிக்கை கொண்டவர்கள். ஆகையால், நெறிகளும் விழுமியங்களும் அவர்களின் வாழ்வில் பின்னிப்பிணைந்திருந்தன. இல்லற வாழ்க்கையில் மனைவி மக்களுக்கு இல்வாழ்வான் அன்போடு செய்யவேண்டிய கடமைகள் குறித்துப் பண்டைக்காலத்துச் சங்க இலக்கியங்கள் விளக்குகின்றன.

 

இல்வாழ்வான் என்பான் இயல்புடைய மூவர்க்கும்

நல்லாற்றின் நின்ற துணை (குறள் 41)

 

இல்லறத்தில் வாழ்பவன், பிள்ளைகள், பெற்றோர், உறவினர் ஆகிய மூவர்க்கும் நல்வழியில் நிலையான துணையாவான் என்பதே இக்குறளின் பொருளாகும். தன்னலம் வாய்ந்து, சோற்றுப்பிண்டமாகக் கருதப்படும் தனிமனிதன் ஒருவனைச் செம்மைப்படுத்தும் தன்மை இல்வாழ்க்கைக்கு உண்டு எனப் பண்டைய தமிழர்கள் நம்பினர்[7]. பதினெண்கீழ்க்கணக்கு நூல்களுள் ஒன்றான திருக்குறளில், இல்வாழ்க்கையின் முக்கியத்துவத்தையும் நன்மையையும் விளக்கும்வகையில் இல்லறவியல் என்னும் அதிகாரத்தில் குறட்பாக்கள் இடம்பெற்றுள்ளன. ஔவையும் இல்லறத்தின் சிறப்பைச் சுட்டிக்காட்ட இல்லறமல்லது நல்லறமன்று என்று இயம்பியுள்ளார்.

 

இல்லறத்தில் இன்பங்களை நுகர்ந்து வாழ்பவர் ஒருவகையினர்; இல்லறத்தின்வழி வாழ்வின் உண்மைகளைக் கண்டு தெளிய வேண்டும் என்பதன் அடிப்படையில் வாழ்பவர் மற்றொரு வகையினர்[8].

 

துறவறம்

​

இல்லறத்தின் தொடர்ச்சியே துறவறம் எனத் திருவள்ளுவம் உரைக்கிறது[2]. “ஒரு குடும்பம் விடுவது துறவன்று; உலக முழுதையும் தன் குடும்பமாக அணைப்பதுவே துறவாகும்” என்பார், முனைவர் வ சுப மாணிக்கனார்[9]. ‘யான்’ என்னும் அகப்பற்றையும் ‘எனது’ என்னும் புறப்பற்றையும் விட்டுவிடுவது துறவு என விளக்கியுள்ளார், திருவள்ளுவர். இந்த மயக்கத்திலிருந்து முற்றிலும் விடுபடுவதே துறவுநிலை. துறவிகள் எல்லா உயிர்களிடத்தும் இரங்கி வாழும் சான்றாண்மைப் பண்பை வெளிப்படுத்துவார்கள்[10]. அருளுடைமை, நிலையாமை, தவம், கொல்லாமை, மெய்யுணர்தல், நீத்தார் பெருமை ஆகியன துறவு வாழ்க்கைக்கு இன்றியமையாதவை[11]. இல்வாழ்க்கையே துறவுக்குரிய அடித்தளமாகும். “தன்னை முழுவதுமாக விடுவித்துக்கொண்டு பரந்துபட்ட விரிந்த சமுதாய மக்களுக்காகத் தன் அறிவு, உடல், ஆற்றலை அர்ப்பணித்துக்கொண்டு அருளுணர்வோடு செய்யும் கடமை துறவு” என்று விளக்கப்படுகிறது[12]. அவ்வகையில் பார்க்கும்போது, இல்லறமே துறவத்திற்குரிய பயிற்சியாகக் கருதப்படுகிறது. இல்லறத்தார்க்கும் துறவறத்தார்க்கும் உள்ள பொதுநியதி யாதெனில் அறவாழ்வு வாழ்வதாகும்.

சுருங்கக்கூறின், இல்வாழ்வானுக்கு வீடே உலகு; துறவிக்கோ உலகே வீடு. துறவி செய்ய வேண்டியதென்ன?

 

அடல்வேண்டும் ஐந்தன் புலத்தை விடல்வேண்டும்

வேண்டிய எல்லாம் ஒருங்கு (குறள் 343)

 

ஐம்புலன்களின் ஆசைகளை வெல்லுதல் வேண்டும். அவற்றிற்கு வேண்டிய பொருள்களை எல்லாம் ஒருசேர விடவேண்டும் என்பதே இக்குறளின் பொருளாகும். மனிதனிடையே பேராசையைக் கட்டுப்படுத்தும் பாடத்தைத் திருவள்ளுவர் அக்காலத்திலேயே மக்களுக்கு எடுத்துரைத்துள்ளார். அன்றைய காலத்திலேயே அறநெறிகளை மக்கள் கடைப்பிடிக்கவேண்டிய அவசியம் மேலோங்கியிருந்தது.

 

திருவள்ளுவர் மிகத் தெளிவாக அறத்தால் வருவதே இன்பம் என்பதை வலியுறுத்துகிறார்:

​

அறத்தான் வருவதே இன்பம் மற்றெல்லாம்

புறத்த புகழும் இல (குறள் 39)

 

இக்குறளில் திருவள்ளுவர், “வருவதே” என்று ஏகாரத்தைச் சேர்த்துள்ளமை குறிப்பிடத்தக்கது. அறத்திற்குப் புறம்பான எந்த இன்பமும் மனிதனுக்குத் தீங்கை விளைவிக்கும். எடுத்துக்காட்டிற்கு, அறத்தை இயற்கையின் இயக்கமாகத் தமிழர்கள் கண்டனர். அதனால், ஊழ்வினை என்னும் இயற்கை விதியை அறவிதியாக நம்பினர். திருவள்ளுவர், அறத்துப்பாலில் ஊழியல் என்னும் பகுதியில் ஊழ் என்னும் அதிகாரத்தை வகுத்துள்ளார். இளங்கோவடிகள் சிலப்பதிகாரத்தின்வழி உணர்த்தும் முப்பெரும் உண்மைகள் அதற்குச் சான்று:

 

அரைசியல் பிழைத்தோர்க்கு அறம் கூற்றாவதூஉம்

உரைசால் பத்தினிக்கு உயர்ந்தோர் ஏத்தலும்

ஊழ்வினை உருத்து வந்து ஊட்டும் என்பதூஉம் (சிலப்பதிகாரம், பதிகம்: 55)

 

பொருள்

​

சிறப்புடை மரபில் பொருளும் இன்பமும்

அறத்து வழிப்படூஉம் தோற்றம் போல...

(புறநானூறு - கோவூர்கிழார் 31)

 

இச்சங்கப் பாடல், பொருளும் இன்பமும் அறத்தின்வழி அமையவேண்டும் என்று வலியுறுத்தித் தொடங்குகிறது. அறத்தினால் ஈட்டப்படும் பொருள் மீண்டும் அறத்திற்கே பயன்பட வேண்டும். செல்வம் நிலையில்லாதது என்று தமிழ் அருளார்கள் பலரும் ஒருமித்துக் குறிப்பிட்டுள்ளனர். அவர்தம் சிந்தனை இவ்வாறு இருப்பினும், செல்வம் ஈட்டத் தேவையில்லை என்று எங்கும் குறிப்பிடவில்லை. செல்வம் என்பது ஒருவரிடத்தில் நிலைத்து நிற்காது. இத்தன்மை உணர்ந்து, ஈட்டிய செல்வம் நம்மைவிட்டுக் கடந்துசெல்வதற்கு முன், அதனை அறச்செயல்களுக்குப் பயன்படுத்திவிடுமாறு வலியுறுத்தினர்.